اذن - به ضم الف (مفردات‌نهج‌البلاغه)اذن (به ضم الف و ذال)، یکی از مفردات نهج البلاغه به معنای گوش می‌باشد؛ که امام علی (علیه‌السلام) در خصوص ویژگی‌های ظاهری و سالم بودن قربانی، از این کلمه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیاذن (به ضم الف و ذال) عبارت است از گوش. ۲ - کاربردهاامام علی (صلوات‌الله‌علیه) دربارۀ قربانی فرموده: «و من تمام الاضحّیة استشراف اذنها و سلامة عینها فاذا سلمت الاذن و العین سلمت الاضحیّة و تمّت؛ از تمام قربانی توجّه به گوش و توجّه به سلامت چشم آن است، چون گوش و چشم سالم باشد، قربانی سلامت و تمام است» جمع اذن آذان است چنان‌که در رابطه با شیطان فرموده: «و حذّرکم عدّوا نفذ فی الصدور خفیّا و نفث فی الآذان نجیّا فاضلّ و ارادی؛ شما را بر حذر داشته از دشمنی که مخفیانه در سینه‌ها راه یافته و به طور نجوی در گوش‌ها دمیده، گمراه و پست کرده است.» ۳ - پانویس
۴ - منبع• قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «اذن»، ص۳۶. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|